Antybiotyki i niektóre leki zaburzają florę bakteryjna jelit
W toczniu będącym chorobą autoimmunologiczną znane jest pojęcie tocznia polekowego. Toczeń polekowy to nic innego jak choroba autoimmunologiczna powodowana przez leki. Jej objawy ustają wraz z odstawieniem leku który spowodował toczeń polekowy. Przyjrzyjmy się zatem jakie leki powodują toczeń polekowy aby zrozumieć związek tej choroby z bakteriami.
Oto spis leków które mają oczywisty i udowodniony wpływ na bakterie i powodują polekowe "tymczasowe" choroby autoimmunologiczne:
Penicylamina – to antybiotyk będący metabolitem penicyliny. Jest antybiotykiem powodujący toczeń polekowy ale ma także zdolność do aktywowania drugiej choroby autoimmunologicznej zwanej miastnia.
Izoniazyd – to antybiotyk pierwszego rzutu stosowany w gruźlicy. Działanie bakteriobójcze objawia się poprzez zaburzenie szeregu procesów życiowych bakterii.
Minocyklina - to antybiotykiem należący do grupy tetracyklin. Oddziałuje na bakterie gram dodatnie i ujemne, oraz na bakterie ze ścianą komórkowa i bez. Najczęstszym użyciem jest leczenie trądziku młodzieńczego.
Istnieją także inne leki które wywołują toczeń polekowy ale ze względu na formalny podział farmakologiczny nie przynależą do grupy antybiotyków. Są to leki stosowane w innych schorzeniach takich jak nadciśnienie czy arytmia serca, jednak każdy z nich wykazuje silne działanie w stosunku do flory bakteryjnej które jest niezamierzonym i drugoplanowym działaniem ubocznym leku. Jednak z punktu widzenia chorób autoimmunologicznych właśnie ten wpływ na florę bakteryjną ma ogromne znaczenia.
Hydralazyna – lek stosowany w leczeniu nadciśnienia rozluźniający mięśnie gładkie naczyń krwionośnych. Mało znanym aspektem tego leku jest fakt, iż hydralazyna ma udowodnione działanie mutagenne na bakterie. Oznacza to, że pierwsza linią powstałych mutantów są L-formy bakterii.
Diltiazem – bloker kanału wapniowego, stosowany w leczeniu nadciśnienia oraz choroby niedokrwiennej serca. Mało znanym aspektem tego leku jest fakt, iż powoduje translokację bakteryjną czyli przedostawanie się bakterii z do jelita innych części ciała (tam gdzie nie powinno ich być) poprzez krążenie wrotne.
Infliksymab – lek biologiczny, chimeryczne ludzko-mysie przeciwciało monoklonalne klasy IgG. Podobnie jak w przypadku diltiazemu mało znanym aspektem tego leku jest fakt, iż powoduje translokację bakteryjną czyli przedostawanie się bakterii z jelita do innych części ciała (tam gdzie nie powinno ich być) poprzez krążenie wrotne.
Chlorpromazyna – lek stosowany w chorobach psychicznych powodujący uszkodzenie błony komórkowej bakterii powodują powstanie w nich mezosomów, które determinują mutację lub śmierć bakterii.
Uwaga, mimo posiadania własnych prac na powyższy temat w celu uwiarygodnienia informacji przekazujemy linki do źródeł zewnętrznych które potwierdzają powyższe teorie.
O antybiotykach przeczytasz tutaj
https://pl.wikipedia.org/wiki/Izoniazyd
https://pl.wikipedia.org/wiki/Minocyklina
https://pl.wikipedia.org/wiki/Penicylamina
O mutagenności bakteryjnej hydralazyny przeczytasz tutaj:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8430421
https://www.drugs.com/pro/hydralazine.html
O translokacji bakterii w wyniku stosowania diltiazemu znajdziesz tutaj:
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8001364
O translokacji bakterii w wyniku stosowania infliksymabu znajdziesz tutaj:
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22771595
O działaniu chlorpromazyny i tworzeniu mezosomów przeczytasz tutaj:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mezosom